Μέσα στη θερινή ραστώνη, στέλεχος μας άσκησε σφοδρή κριτική κατά της Ευρωπαίας Εισαγγελέως Λάουρας Κοβέσι. Αν και η παρέμβαση υπήρξε μεμονωμένη και δεν εντασσόταν σε κάποιου είδους κυβερνητικό σχεδιασμό, δημιούργησε θόρυβο προκαλώντας δημοσιότητα.
Να είμαστε ξεκάθαροι: προφανώς και οι κριτές κρίνονται. Ξεκάθαρα και η έχουσα το γενικό πρόσταγμα για σειρά ελέγχων στην Ελλάδα (και όχι μόνο) είναι άνθρωπος κι όπως όλοι μας, μπορεί να υπερβεί όρια και να σφάλει. Δουλειά μας όμως ως πολιτικοί δεν είναι να κρίνουμε έναν διεθνή εισαγγελικό λειτουργό σαν να αποτελεί πολιτικό αντίπαλο.
Δουλειά μας είναι να μη δημιουργούμε αντιπάλους εκεί που θα έπρεπε να μιλάμε για συμμάχους. Γιατί η προσπάθεια πάταξης φαινομένων διαφθοράς κι εν προκειμένου στον διαχρονικά αμαρτωλό ΟΠΕΚΕΠΕ μας βρίσκει σύμφωνους. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξάλλου ανέλαβε σημαντική πρωτοβουλία μεταφέροντας τον φορέα στην εξουσία μιας ανεξάρτητης Αρχής, της ΑΑΔΕ, μιλώντας για «αποτυχία». Άρα δεν συνίσταται λόγος αντιπαράθεσης.
Αντίπαλος λοιπόν της κυβέρνησης μας δεν είναι η Κοβέσι, είτε σφάλει στις διαπιστώσεις της, είτε κινείται σωστά. Η Κοβέσι ερευνά. Και μια έρευνα μπορεί να είναι σωστή και να βοηθήσει, μπορεί ενδεχομένως και να οδηγηθεί σε αδιέξοδα. Αντίπαλος πραγματικός της κυβέρνησης μας είναι ο εφησυχασμός, η μετατόπιση της ευθύνης, η ενσωμάτωση ακατάλληλων στελεχών που δεν συνειδητοποιούν το βάρος της εθνικής προσπάθειας που μας ανέθεσε ο ελληνικός λαός. Αντίπαλοι είναι όλοι εκείνοι που τίποτα δεν πήρανε χαμπάρι από την κατάντια της Ελλάδος την προηγούμενη δεκαετία και που αμέριμνοι και μοιραίοι εξακολουθούν να ονειρεύονται Ferrari ως λάφυρο της ενασχόλησης τους με τα κοινά.
Αντίπαλοι μας είναι όλοι εκείνοι που δεν κατανοούν – σε αντίθεση με τον πρωθυπουργό – πως η αυτοκριτική οφείλει να είναι ειλικρινής. Το έχω ξαναπεί και ίσως γίνω μονότονος, όμως πλέον η παράταξη μας στη δεύτερη κυρίως τετραετία της, κάνει υπερχρήση του πρωθυπουργικού πολιτικού κεφαλαίου. Αποτέλεσμα είναι η συρρίκνωση του αποθέματος εμπιστοσύνης που έχουμε δημιουργήσει και η εξάντληση σε διαχείριση μιας σύνθετης καθημερινότητας κι όχι στην οραματική και στρατηγική χάραξη πολιτικών που ο τόπος έχει ανάγκη. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα υπερβολικά πολλά «συγγνώμη» για σειρά αστοχιών. Φαινόμαστε λοιπόν «σπάταλοι» σε αυτή τη δεύτερη τετραετία.
Αυτή τη στιγμή, η κυβέρνηση έχει ένα μεγάλο στοίχημα μπροστά. Την ελάφρυνση των πολιτών μέσω μιας κοστολογημένης ΔΕΘ και παροχών που δεν θα δώσουν την αίσθηση «πάρε κόσμε» αλλά θα αποτελέσουν έναν δίκαιο και λογικό δρόμο σύγκλισης με τον δοκιμαζόμενο στην καθημερινότητα του πολίτη.
Η ΔΕΘ, για την οποία διαφαίνεται ένας θετικός κι ανακουφιστικός κυβερνητικός σχεδιασμός, οφείλει όμως να είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού. Η παράταξη μας σωστά θα σκύψει προς την ελάφρυνση της κοινωνίας, όμως παράλληλα χρειάζεται και μια νέα στρατηγική δύο χρόνια πριν τις εθνικές εκλογές του 2027.
Θεσμικά οφείλουμε να είμαστε μετρημένοι με τους διεθνείς ελεγκτικούς μηχανισμούς. Κοινοβουλευτικά πρέπει να ανασυνταχθούμε. Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από διαδικασίες κάθαρσης. Δεν υπάρχει λόγος να φορτωνόμαστε τον κάθε πολιτευτή που παρέκκλινε από τις αρχές της παράταξης, τον κάθε αετονύχη. Τα μεγαλύτερα «κάστρα» εξάλλου δεν έπεσαν ποτέ από έξω. Από μέσα έπεσαν. Οφείλουμε λοιπόν να κοιτάξουμε το κυβερνητικό κάστρο και να φτιάξουμε οχυρώσεις. Φρούρια κατά των πονηρών που ξέχασαν τις αρχές μας, πολεμίστρες κατά όσων επιδιώκουν κρατικές αναθέσεις και χρήμα για να πριμοδοτήσουν την κάθοδο τους στην πολιτική.
Άρθρο μου στα «Νέα»
